SMYK DRUGIEJ GENERACJI – Badania Smyka typ B30 wskazywały na konieczność poprawienia układu napędowego, powiększenia nośności, aby mógł przewozić 4 osoby dorosłe, i jednocześnie poprawienia własności trakcyjnych. Według tych wytycznych w 1958 r. opracowano w BKPMot nowego Smyka typ B31.
Inżynier Jan Ignatowicz skonstruował nowy dwusuwowy, dwucylindrowy silnik, chłodzony powietrzem, który wbudowano poprzecznie z tyłu pojazdu. Moment obrotowy z silnika był przekazywany na mokre wielotarczowe sprzęgło, osadzone na wałku napędzającym skrzyni biegów, i do, połączonej w jeden blok napędowy, przekładni głównej.
Wypróbowano dwie wersje silnika: typ S-13 i wprowadzony rok później S-14. Różniły się pojemnością skokową, w S-14 zwiększono średnicę cylindrów z 64 do 68 mm. Drugi z silników nadawał pojazdowi lepszą dynamikę przy podobnej ilości zużywanego paliwa.
Smyk B31 miał szereg zalet w stosunku do swojego poprzednika B30. Przede wszystkim lepiej dobrano „samochodowy” silnik i wyeliminowano przystawkę łańcuchowej przekładni biegu wstecznego. Miał też inne, ładniejsze nadwozie, wykonane z tworzyw sztucznych wzmocnionych włóknem szklanym. Nadwozie to zachowało koncepcję konstrukcyjną poprzednika, wchodziło się do niego po odchyleniu ku przodowi ściany przedniej, ale było obszerniejsze i przeznaczone do przewozu 4 osób dorosłych.
Druga generacja Smyka również nie znalazła uznania i nie trafiła do produkcji.