Mikrus

mikrusW Mikrusie można było zapakować mikroskopijny bagażnik tylko od środka.
Do końca roku 1957 wykonano 17 sztuk prototypowych Mikrusów i przystąpiono do badań eksploatacyjnych. W I półroczu 1958 r. wyprodukowano serię informacyjną liczącą 100 sztuk. Samochody sprzedano indywidualnym nabywcom, zobowiązując ich do składania sprawozdań z przebiegu eksploatacji. Na podstawie uwag użytkowników, a przede wszystkim badań producenta oraz Instytutu Transportu Samochodowego usprawniono Mikrusa. Zastąpiono importowane gaźniki i prądorozruszniki polskimi, poprawiono (wzmocnienie) zawieszenie silnika i zawieszenie kół tylnych.
W ciągu dwóch lat produkcji Mikrus wydoroślał konstrukcyjnie, stając się cenionym samochodem. Również finansowo, bo jego cenę ustalono na 50 tys. zł, co było znaczną sumą, zagrażającą popytowi na ten samochód. Mimo to przygotowano wnioski odnośnie rozwoju produkcji, od 1959 r. na poziomie 10 tys. sztuk rocznie. Niestety, wysokie koszty wytwarzania i zwiększenie zadań z zakresu produkcji lotniczej spowodowały zaprzestanie
wytwarzania Mikrusów w WSK Mielec. Wykonano ich zaledwie 1723.
Mikrus MR-300 został zbudowany z myślą o przewozie 2 osób dorosłych na przednich fotelach i 2 dzieci na tylnym siedzeniu lub 1 osoby dorosłej siedzącej bokiem.
W przedniej części nadwozia, przed nogami kierowcy umieszczono koło zapasowe i wygospodarowano miejsce na niewielki bagaż. W tylnej części nadwozia ulokowano natomiast układ napędowy z dwusuwowym, dwucylindrowym silnikiem typ Mi-10, ustawionym poprzecznie. Kadłub silnika był wspólny z obudową mechanizmów napędowych. Wykonano go, podobnie jak i głowice cylindrów, ze stopów lekkich, tuleje cylindrowe były żeliwne. Silnik chłodzono powietrzem.
Z silnika napęd przenoszono poprzez mokre, trzytarczowe sprzęgło, czterobiegową skrzynię bez synchronizacji do przekładni głównej i na koła tylne.
Podwozie samochodu stanowiła płyta podłogowa połączona z nadwoziem, do której umocowano mechanizmy napędowe i jezdne. Samochód miał niezależne zawieszenie kół obu osi. W osi przedniej zastosowano wahacze poprzeczne, sprężyny śrubowe i amortyzatory teleskopowe. Prosty mechanizm kierownicy wykorzystywał przekładnię zębatkową, połączoną sztywnym wałem z jednoszprychowym kołem kierownicy. Do hamowania używano jednoobwodowego układu hydraulicznego bez wspomagania uruchamiającego hamulce bębna przy czterech kołach.
Smyk i Mikrus były próbami zmotoryzowania polskiego społeczeństwa, zastąpienia motocykla pojazdem o uproszczonej konstrukcji, ale bardziej dojrzałym. Nie spełniły pokładanych nadziei, zaznaczając tylko swoją obecność w historii polskiej motoryzacji.